Gerard Revebrug

Een Amsterdamse bruggenloop hoort ook belangrijke Amsterdamse schrijvers te eren. Dan komen de Grote Drie al snel in gedachten. Hermans, Mulisch en Reve. Neerlands grootste naoorlogse schrijvers, maar zijn het ook Amsterdammers?

Willem Frederik Hermans is weliswaar geboren aan de Overtoom, opgegroeid aan de Eerste Helmerstraat en zat op het Barlaeus, maar werd pas schrijver in Parijs en Brussel. Harry Mulisch had zijn beste jaren aan het Leidseplein als vaste gast in het Americain en de Stadsschouwburg, maar werd geboren in Haarlem.

Gerard Reve is de meest Amsterdamse van de drie. Zijn inspirerende jeugd in de Diamantbuurt beschreef hij in zijn debuutroman De Avonden. Daarna woonde hij onder meer in Betondorp, aan de Prinsengracht, Plantage Kerklaan en Osdorp.

Natuurlijk worden de Grote Drie, en dan zeker Gerard Reve, uitgebreid vereerd in Amsterdam. Boulevards zijn naar hen vernoemd, en bruggen over de Amstel. Nou, nee…

In de bibliotheek op het Oosterdokseiland zijn verschillende Reviana te zien, waaronder zijn verstandskies (voorzien van certificaat van echtheid). In West staat een gedenkteken, een bankje met leeslamp. Zo weinig opvallend dat het Amsterdams Fonds voor de Kunst weigerde eraan mee te betalen.

Reve zelf had de vergankelijkheid van zijn roem al in 1982 voorzien, en ook het belang van vernoemd worden, relativeerde hij in een interview met Tom Rooduijn:

‘Na mijn dood word ik op de scholen tien jaar vrijwillig gelezen en daarna nog eens tien jaar verplicht. Dan noemen ze een straat naar me. En dan ben ik helemaal vergeten. Niemand weet toch meer wie Tweede van der Helst was?’

Dus toen de brug in het verlengde van de Tweede van der Helststraat een naam moest krijgen, nam Reve-liefhebber Pieter-Jan Moorrees het initiatief die naar hem te vernoemen. Een tweede argument was dat De Avonden – en dus zijn jeugd – zich grotendeels in deze buurt afspeelde.

En zo geschiedde. Sinds 2016, ruim tien jaar na zijn dood, heet brug 403 Gerard Revebrug. Een weinig bijzondere, onopvallende brug, maar een passend eerbetoon.

Het is gezien. Het is niet onopgemerkt gebleven.